۲- یاد امام زمان

یکی از مهم‌­ترین راه­‌هایی که درد غیبت را آرام می­‌کند، یاد امام زمان (علیه السلام) است.

به یاد آن مولای مهربان بودن، هم موجب می­‌گردد که امام احساس غربت نکند و از تنهایی به در آید، هم باعث روشنی و راحتی قلب برای خود مؤمنانی است که به یاد مولایشان هستند.

این یاد کردن، اگر خالصانه و همگانی اتفاق افتد، نقشی اساسی در جهت دادن افراد و نیروها به سمت امام زمان (علیه السلام) ایفا می­نماید و سرچشمهٔ همهٔ خیرات و زیبائی­ها است. در این حال، فرهنگ مهدویت نهادینه می­‌گردد و به طور قطع، در ظهور مؤثر می­افتد. باید از حضرت مهدی (علیه السلام) فراوان سخن گفت و یاد او را در دل­ها زنده ساخت و نام او را بر زبان­ها انداخت، تا مردم به سوی رهبر و مقتدای جهانی و عدالت­ گستر شورانده شوند و ظهورش را طلب کنند.

« …باورم نمی شد، روز آخر سفرم، حضرت، من را به ضیافت ناهار خودشان دعوت کنند. هر دفعه که می­آمدم زیارت، به این امید بودم که یک روز من را هم دعوت کنند. وصف این ضیافت و برکاتش را خیلی شنیده بودم، اما شنیدن کی بود مانند دیدن؟! … …حس عجیبی داشتم. حس آدمی که مورد توجه شخص بزرگی قرار گرفته.

… با شتاب و اشتیاق به سمت مهمانی رفتم. وقتی به غذاخوری رسیدم، دیدم صف طویلی از آدم­ها جلوی در ایستاده­اند، در حالی که دعوت نامه­های خود را در دست گرفته بودند. عده­ای هم اطراف صف بودند و در دست بعضی­ها کیسه­هایی بود و با التماس از کسانی که دعوت نامه داشتند، می­خواستند، تا یک مقدار از غذای تبرکی برایشان بیاورند، بعضی­ها می­گفتند که مریض دارند و غذا را برای شفا می­خواهند.

… غذا را که جلویم گذاشتند، اشک در چشم­هایم جمع شد. آخر روزیِ آن روزِ من، از جانب امام رضا علیه السلام بود. باز از آقا تشکر کردم و بسم ا… گفتم و شروع کردم به خوردن، می خواستم از لقمه لقمه اش لذت ببرم. آخر معلوم نبود که دیگر این غذا روزیم بشود.

… فکر کردم کاش امام زمان ما هم بودند. کاش می توانستیم سر سفره پر برکت آن حضرت بنشینیم و غذا بخوریم. در این افکار بودم که یادم آمد «بیمنه رزق الوری»، به یمن و برکت آن حضرت روزی می خوریم. یادم آمد که اگر آن وجود پربرکت و کامل، واسطه بین ما و خدا نبود، به ما روزی نمی رسید. یک دفعه تکانی خوردم و به خودم گفتم: حواست کجاست؟! آن حضرت هستند و این تویی که از آن وجود پر برکت غافلی. هر روز سر سفره گسترده احسان او نشستی، غافل از این که به چه واسطه­ای از جانب خدا به تو روزی می رسد! خدایا! من هر روز از برکت وجود او غذا می خوردم و غافل بودم.  آیا در این چند سال عمرم یک بار از ایشان تشکر کردم؟!

امروز که برای اولین بار سر سفره امام رضا علیه السلام بودم، مرتب داشتم از ایشان تشکر می کردم. دلم می خواست بتوانم به کمک واژه ها هم که شده، از ایشان تشکر کنم و این محبت را تا حدی جبران کنم. اما غافل، غافل از این که: غذای هر روز من شفاست اگر با یاد و نام امام زمانم باشد. غافل از این که حتی میهمانی امروز امام رضا علیه السلام هم به برکت وجود و توجه امام زمانم بود.

… فکر می کردم، که در باورهای مردم این سرزمین چقدر غریب است و جای نامش خالی! مگر نیمه شعبانی، جمعه ای شود، که یادی از آن آقا کنیم. کاش یادش، باورمان شود، یادش سرسفره غذا. مثل خیلی باورها که ۱۳ روز اول هر سال شمسی عید است و روز آخر روز تفریح، خیلی از ما باورمان است که سال را دور سفره هفت سین تحویل کنیم و یا بر در خانه به جای ۱۳ بنویسیم ۱+۱۲ و مثل دیگر باورهایی که در گوشت و خونمان آغشته شده و زندگی و فرهنگ ما را ساخته و دیگر برایمان مهم نیست که درست است یا نه؟ پایه و اساسی دارد یا نه؟!

فکر کردم، کاش فرهنگ زندگی با او بر روح لحظه­هایمان حاکم باشد و با خلوص اعمالمان آمیخته گردد و در لحظه لحظهٔ افکارمان او باشد. کاش مهر او در وجودمان رسوخ کند و این رسوخ، محبتش را نسل به نسل به آیندگان هدیه نماید. و این که من و تمامِ غافلانِ مثل من، باور کنیم که آن به آنِ حیاتمان، ریزه خوار خوان محبت و فضل او هستیم و فراموش نکنیم که مدار هستی، بر محور خورشید وجود او می گردد. واقعأ در بین وجود این فرهنگ­های رنگین، و این بود و نبودها وخوب و بدها و اما و اگرها و …. جای او خیلی خالی است. خدایا چقدر غفلت؟ ….که یادش راگم کردیم!»

در متون دینی، بر یاد کردن همهٔ امامان بسیار تأکید شده و مانند یاد خدای متعال، به آن سفارش فراوان به عمل آمده است و یاد آنان، چون یاد خدا دانسته شده است. چنانکه امام باقر (علیه السلام) فرمود:

إِنَّ ذِكْرَنَا مِنْ ذِكْرِ اللَّهِ إِنَّا إِذَا ذُكِرْنَا ذُكِرَ اللَّهُ.[۱]

«بدرستی که یاد ما (اهل بیت) یاد خداست، هنگامی که ما یاد شویم خدا یاد شده است».

تا جایی که از امام صادق علیه السلام نقل است که فرمود:

«اگر عده­ای در مجلسی گرد هم آیند و به یاد خداوند عزوجل و به یاد ما نباشند، آن مجلس در روز قیامت موجب حسرت و ندامت آنان خواهد بود»[۲].  

همچنین، حضرت صادق علیه السلام فرمودند:

«وقتی ملائکهٔ آسمان مطّلع می­شوند که یک نفر یا دو نفر یا سه نفر جمع شده و در بارهٔ فضائل آل محمد (صلی الله علیه و آله) با هم گفتگو می­کنند، به دیگر ملائکه می­گویند: بنگرید به این­ها که با وجود قلّتشان و کثرت دشمنانشان، به توصیف فضیلت آل محمد (صلی الله علیه و آله) مشغولند! آن عدهٔ دیگر از ملائکه می­گویند: این فضل خداست که به هر کسی بخواهد می­دهد و او دارای فضل عظیم است».[۳]

   اما در فرمایشات مأثوره از معصومین (علیهم السلام)، برای یادکردن امام زمان (علیه السلام) توجه ویژه­ای به عمل آمده و بر درخواست از خدا، برای فراموش نکردن یاد حضرت مهدی (علیه السلام) این گونه تأکید گشته است:

اللَّهُمَّ وَ لَا تَسْلُبْنَا الْيَقِينَ لِطُولِ الْأَمَدِ فِي غَيْبَتِهِ وَ انْقِطَاعِ خَبَرِهِ عَنَّا وَ لَا تُنْسِنَا ذِكْرَهُ وَ انْتِظَارَهُ وَ الْإِيمَانَ بِهِ وَ قُوَّةَ الْيَقِينِ فِي ظُهُورِهِ وَ الدُّعَاءَ لَهُ وَ الصَّلَاةَ عَلَيْهِ.[۴]

«خدایا! به خاطر طول غیبت امام زمان (علیه السلام) و قطع شدن خبرش از ما، یقین به او را از ما سلب مکن و ما را از  ذکر و یادش و انتظارش و ایمان به او و یقین استوار به ظهورش و دعا و درود بر او دچار فراموشی منما».

ادامه دارد….

————————————————  از کتاب درد جانکاه غیبت تألیف دکتر ابراهیم حنیف نیا صفحات ۹۷ الی ۱۰۱

[۱]. الكافي، ج ۲، ص ۱۸۶.

[۲]. همان، ص ۴۹۶.

[۳]. إِنَّ مِنَ الْمَلَائِكَةِ الَّذِينَ فِي السَّمَاءِ لَيَطَّلِعُونَ إِلَى الْوَاحِدِ وَ الِاثْنَيْنِ وَ الثَّلَاثَةِ وَ هُمْ يَذْكُرُونَ فَضْلَ آلِ مُحَمَّدٍ قَالَ فَتَقُولُ أَ مَا تَرَوْنَ إِلَى هَؤُلَاءِ فِي قِلَّتِهِمْ وَ كَثْرَةِ عَدُوِّهِمْ يَصِفُونَ فَضْلَ آلِ مُحَمَّدٍ ص قَالَ فَتَقُولُ الطَّائِفَةُ الْأُخْرَى مِنَ الْمَلَائِكَةِ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ (كافى ج ۲ ص ۱۶۷).

[۴]. بحارالأنوار، ج ۵۳، ص ۱۸۷.