ماه ذی الحجه را به راستی باید ماه امامت و ولایت نامید. ماهی که در هیجدهمین روز آن
اساسیترین، سرنوشت سازترین و در عین حال، پرشکوهترین واقعۀ تاریخ اسلام و بلکه تاریخ بشریت رقم خورد.
آری، روز غدیر را میگویم؛ روزی بس عظیم، که از مسلمیات انکار ناپذیر تاریخ است. در آن روز، پیام آور بزرگ صلح و رحمت و عزّت، با تمهیدات و مقدماتی بسیار شگفت و با وضعیتی کاملاً ابتکاری و بی نظیر تاج امامت و وصایتِ پس از خویش را بر سر ابرمردی برین و عدالت گستری راستین نهاد، که او را از قبل، و در مناسبتهای فراوان، راز همهی ارزشها و رمز هر چه عزّت و شوکت معرفی نموده بود.
برادر پیامبر
ای ز عقل ما فراتر یا علی ای تو با قرآن برابر یا علی
تو وصی و وارثی بعد نبی ای پیمبر را برادر یا علی(۱)
گرچه بسیاری از سیاه دلان دنیا پرست، در طول زمانها سعی کردند تا حقیقت غدیر را بپوشانند و یا آن را به گونهای دیگر جلوه دهند، تا هدف رسول خاتم (ص) محقق نگردد،
اما این حماسهی جاوید و شگفت، چنان ماند و این خورشید فروزان زندگی چنان درخشید، که فروغ تابناک آن دلهای مشتاقان عدالت و انسانیت را نورانی نمود و چشم ستم پیشگان و رهروان راه شیطان را کور ساخت.
امروز، پایههای بنایی که رسول خدا (ص) در غدیر برپا ساخت، چون کوهی استوار، و حقیقت جاودانِ آن غیر قابل تزلزل است.
اما افسوس!
… که اگر به غدیر پشت نمیشد و امام معصوم و مظلوم ما (سلام بی پایان خدا بر او باد) خانه نشین نمی گشت و آن پیشوای سترگ عدالت و انسانیت زمام امور عالم را به دست میگرفت،
به طور قطع و یقین، عدل و راستی و طراوت و سرسبزی در عالم دامن گستر میشد و بوستانهای برابری و داد و محفلهای علم و دانشی که امام علی (ع) به پا میساخت،
چهرهی هستی را دگرگون مینمود و امروز، بشریت شاهد این همه ظلم و تباهی و سیاهی نبود.
به امید روزی که خورشید تابان وارث غدیر، حضرت مهدی موعود (عج)، از پردهی غیبت به در آید
و با ظهورش دلهای مشتاقان و دلدادگان عدالت و حریت را آرامش و امنیت بخشد و آرمانهای آسمانی را محقق فرماید.