شکر نعمت

شــکــر درگـــاهــت خـدایا زان که جـانم داده­ای

بـهـره مـنـدم کــردی یــــــارب از تـــمـام نعمتت

کــردی از بـهـرم مـــسخّــر عــالـم ای رب ودود

امــر کردی بر زمـیـــن و آسمــان ای ذو الــجلال

ماه و خورشید و فـلــک را امـــر طاعـت داده­ای

گـفـتــی ای باران ببار از آسمان گـفـتا به چشم

در وجــودم بــذر مِــهــر خــویــش را انــــداختی

لـطـف سرشـارت بود هـمـواره پـیدا و نــهـــان

شکر نعمت های مو فورت مرا مقدور نــیــست

مــن چـگـونــه قـادرم حـاصـل کنم شــکــر تو را

هر زمان قائل شوم از بـهـــر تو حــمــد و ثــنــا

آفـریدی یا اله این بـنــده بـــهــــر بــنـــدگــــی

ســودی از بـهــرت نــدارد ایـن صلوة و صوم ما

کــردی ارســـال رســـل از بهـــــر اصلاح جهان

شــد مـحـمــد اشــرف پـیـغـمـبران ختم رسل

مـقـصــدت از خـلـقـت عــالـم کـمال آدم است

ایــن عـــبادت های ما شایستۀ ذات تو نیست

روزگــاری گــر زمـیــن خــالی شـــود از حـجتت

نـعـمـت افـــزون کـــه بی حد است آنم داده­ای

بـاز بـنـمـودی بـرایـم درب هـــای رحــمـتــــت

جملۀ دنیا بــرایــــم نــغــمـــۀ شـــادی سرود

کـــرد از بـهــرم تــواضــع از ســر مـیـل و کمال

بــرّ و بـحــــر از بهر انسان­ها تو وسعت داده­ای

تـــا مـبـــادا بـنـده ای از تشنگی آید به خشم

بــر دلــم نــور ولای اهــل بـیــت افــراخــتــی

شــامــل حــال مــن ای یــادت بـــود آرام جان

بــر زبـــان الـکـنـــم حـمد و ثنا میسور نیست

چــون از آن هــم جــــای شکر دیگری ماندبجا

بــهـــر آن هـــم واجـــب آید حمد دیگر ای خدا

بـــنـــدگـــی آزاد بـــنـــمـــایــد مرا در زندگی

بـلـکـه خواهی سینه های ما دهی از آن جلا

نـیــز انــزال کــتــب بــر طـبــق اوضـــاع زمان

آخــریــن مــکـتــــوب را زیبا نمودی همچو گل

آن کــمــال واقــعــی در پـیروی از خاتم است

هــیـچ وصفی ایزدا موصوف اوصاف تو نیست

بـسـتــه گــردد لاجــرم بر بنده درب رحمتت