رایحۀ یاس کبود

.

دلِ هـــســتـــی زِ فـــراق رخ تــو خونـین اســــت               

                                             چــهــرۀ سرخِ شــفــق نــیــــز گواهِ ایــن اســــت

گـل نـرگــــس، تویی آن رایـــحـــۀ یـــاسِ کبـــــود               

                                            چشم در راه تو بی تاب، گــــل یـــاســـیــــن است

این نفـس تنگیِ ما از قــــفـــسِ غـــیبتِ توســـــت               

                                            زنـــدگــــی بـــــی تو در این کهنه سرا نفرین است

وقــتِ نـوروز، کـــه گــســتـــرده شود سفرۀ عــیـد               

                                            سفرۀ سبزِ جهان با قدمت هـــفـــت ســـیـن است

تــویــی آرامــــشِ جـان، ای گـــلِ گــلــزار وجــــود                 

                                           آفـــریــنــش، ز گُـــلِ رویِ تـو عطـــرآگـــیــن است

از نــــســــیمی کـه وَزَد از دمِ رحــمـانــیِ تــــــــو              

                                           مـُـــردگـــــان را هـــــوسِ زنــــدگـیِ زرّیـــن اســت

عصرِ تو عصرِ شــــکـــوفـایی و زیــبــا شــدن است               

                                           یادِ آن روز بـه هــــردرد و غــمــــی تـسـکـین است

قـــســـط و عدلی کـه بـوَد وعــــدۀ قـــطعیِ خــدا              

                                           چــــو بــیــایــی به حقیقت همه را تــأمـــین است

هــــدف خــلـقــت انــســان که خدایی شدن است             

                                           بـه فـرامـیـــن تـــو ای نــــور هـــــدی  تبیین است

همۀ مُـــلک و مَـــلـک مـــــنــتـظـــر یــاری توست             

                                           زیــســـتــن، بـــــا هــــدفِ یـاریِ تـو شـیرین است

بَــهرِ هــر قــــوم بُـــــوَد دولــتـــی و دولـــــت حق             

                                           آخرِ دَهــر بــه یُـمنِ قـدمت ســـیــمــــیـــن اســت

ای غـــزالِ تک و تـــــنـــــهـــای خـط و خالِ وجود             

                                           خـــطِ تـــو خــطّ  خدا، رهــــروِ تــو  رادیـــن است

مـعــرفت، از صفت و شــــــــأن تـــو ای نور وجود               

                                           شرط ایـمان بـوَد  و لـذّت ایـــــن آیـــیــن اســـت

ای خـــوش آن جــمـعه­ که فریاد تو برگوش رسد             

                                           مژدۀ آمــــــدنت بـوی خــــوشِ نــسریــن اســت

آنـــــکه بـا بـال و پــــرِ عـــشــــقِ تـــو پـرواز کند             

                                           گــــر بُوَد مُـــورِ ضــعـیفی، بَـتَـر از شاهـین است

آنکه نــامــش بـــــه صـــفِ یـاریِ تـو ثــــبت شود              

                                           چه سعادت بـه از ایـــن مـــرتـبـۀ فرزین اســـــت

خـــدمتِ کــــوی تــــو هرگز بـه دو عالـم نــــدهم               

                                          این مدالی اســـت که بـــر ســینۀ من آذین است

نـــــیــــش و نـــــــوش رهِ ایــمــان و رَهِ بـیـداری          

                                          به هـــوای ســـــر کـــــوی تـو مــرا نوشین است

گر ملامت کشم از خــلــق بـــه راه تــــو چه باک              

                                          آن زمانی که رضای تو مرا تــــضــمــیــــــن است

افـــتـــخـارش هـــمـۀ عمر، در این بـوده “حنیف”             

                                           کـــه زبـانـــم هــمــه جــا ذکــر تو را تمرین است

سروده شده: ۱۳۹۰/۶/۱۴

لطفاً جهت دانلود مجموعه اشعار مهندس ابراهیم حنیف نیا کلیک نمائید.

                                                                                                        

درباره نویسنده

مطالب مرتبط

1 نظر

نظر بدهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *