درس عزت

الهی کَفی بی عِزَّاً أن أَکُونَ لَکَ عَبدأ

وَ کَفی بی فَخراً أن تَکونَ لی رَبّاًً.

درس  عـزّت  گیـر از شیـر خـدا              فـاتـح  دل هـا  عـلـیِ  مـرتضـی

گفت یا رب بس بود  این افتخار

این که باشی تو مرا  پروردگــار

نیـز این عـزّت مـرا   در  زندگی

بس کـه  بنمایم  برایت   بـندگـی

آنکه حـق را کردگارخویش کـرد

کی بدوران خودفروشی پیش کرد

وان که  خود را بنـدۀ ایـزد  نمـود

کـی  دگـر پیشانـیِ   ذلّـت  بِسـود

سـر نمودن  خَم ،  ز بَهـر بنـدگـی

جـز برای  حـق  بـوَد   درماندگـی

غـیرِ اَلله  یـاوری  دیگر  مجـــوی

غیر راه  حـق  رهی  دیگر  مپـوی

باش  چون کوهی قویّ  و استـوار

تا کـه  باشی  کامیاب  و رستـگار

سروده شده به سال: ۱۳۵۶

 ترجمه حدیث:

علی (ع ): خدایا! این عزّت مرا بس که بنده ی تو باشم، و این افتخار برای من کافی است که تو پرودگار من باشی. ( بحارالانوار ج ۷۴ ص ۴۰۲ )